Stop Thinking, Just DO IT!

Ik zit in het vliegtuig onderweg naar Barcelona, daar heb ik straks een overstap.

Al een paar jaar heb ik in mijn hoofd, te gaan doen waar ik nu naar onderweg ben.

Nu is het dan eindelijk zover.

Ik heb geboekt en ga het doen!

 Kunst en vliegwerk

 Afgelopen periode hebben we een Tour d’ Europe gedaan.

Onze kinderen zijn soort van allemaal uitgevlogen.

De jongste vliegt gelukkig ook nog regelmatig in, maar het echte lege nest komt toch echt steeds dichterbij.

Om ze toch allemaal te kunnen zien komt er soms letterlijk wat kunst en vliegwerk bij kijken.

We zijn begonnen in Sankt Johan, daar is de jongste voor zijn sportopleiding het hele seizoen skileraar.

Leuk om hem weer te zien en met hem te skiën, dat wil eigenlijk zeggen: Kijken hoe mooi en hard hij naar beneden gaat.

Daarna via Zwitserland, waar we een bijzonder leuke en gezellige stop hadden met vrienden die daar zaten. Heerlijk met ze geskied en gezellig gegeten.

De volgende halte was Geneve daar hebben we de oudste en de derde opgepikt, om vervolgens door te rijden naar Frankrijk waar onze dochter met het gezin van een nichtje aan het skiën was.

Dat is een voordeel van uitvliegende kinderen.

Er is meer tijd om dingen voor onszelf te doen, omdat de alledaagse zorg er niet meer is.

Gezellig om ze op te zoeken en bij elkaar te krijgen. 

Pas was ik jarig, de dag ervoor hadden we een “nestcontrole’ van het huis van onze derde.

Ik vind het echt hilarisch hoe ze dat noemen.

Het principe erachter vind ik supermooi.

Je woont een aantal jaren met elkaar in een huis.

Hoe leuk en waardevol is het om mooie herinneringen te maken en ook het gezin waar iedereen uitkomt te leren kennen.

Vanwege het diner bij ons thuis had ik bedacht niet al te veel aan mijn verjaardag te gaan doen.

‘s Morgens wat mensen op de koffie met taart en ’s avonds eten met het gezin.

Mijn leeftijd is geen mijlpaal dit jaar, maar ik vind het toch mooi en waardevol om het leven te vieren.

Ik was aan het lopen met Bruno, onze trouwe viervoeter, toen ik onze buurman op straat trof.

Komen jullie morgen ook even koffiedrinken voor m’n verjaardag vroeg ik hem.

“Ja gezellig”, zei hij.

 Cadeau

 Nu ben ik waar ik begon, in het vliegtuig op weg naar Barcelona.

De buurtjes hadden een cadeau voor me meegenomen het boek “De Camino”, 

Wow dacht ik, dit is wat ik eigenlijk al heel lang van plan ben en nog steeds niet gedaan heb…de Camino lopen.

Zo’n 1,5 jaar geleden heb ik info opgevraagd bij een organisatie.

Nu belde ik ze en zei, “Ik wil volgende week de Camino gaan lopen, kunnen jullie dat voor mij regelen?”.

De vrouw aan de telefoon verklaarde me voor gek, “Dat vraagt wel iets meer voorbereiding hoor. Je kunt dit niet allemaal binnen een week voor elkaar krijgen”.

Nu ben ik niet voor 1 gat te vangen dus Google geopend en “Camino op korte termijn” ingetoetst.

Gelukkig kreeg ik een vrouw aan de lijn die net als ik in oplossingen denkt.

“Tuurlijk kan dat”, zei ze “geen enkel probleem”.

Dus op naar de winkel, schoenen aangeschaft en tja wat moet je eigenlijk nog meer doen voor zo’n Camino?

Vlucht en accommodaties waren snel geboekt, het is sowieso nog geen drukke periode en verder zien we het wel, het komt vast allemaal goed, dacht ik.

Achter de massa aan

Mijn nichtje Annemarie appte me toen ik net aangekomen was.

Morgen ga ik starten met lopen, heb eigenlijk geen enkel idee waar ik moet starten stuurde ik haar terug.

Haha was haar advies, gewoon achter de meute aanlopen.

Nu is er een advies dat ik in mijn coaching geef: Loop NIET achter de massa aan.

Luister naar je eigen hart en volg je eigen pad.

Maar in dit geval vond ik het best een prima advies.

Na het ontbijt, ik dacht dat ik vroeg was, ik zat er om 7.45 maar alle vogels waren al gevlogen, liep ik mijn pension uit.

Ah top daar zag ik een stel dat overduidelijk “Camino lopers” was.

Ik dacht hoppakee erachteraan…

Nou dat ging niet helemaal goed, ze bleken naar de supermarkt te gaan.

Daarna viel mijn oog op een grote groep, naar wat ik inschat scholieren, die als schooluitje de Camino moest lopen. Dat straalde er wel een beetje vanaf dat het een moeten was.

Ik voegde me er halverwege tussen en jawel hoor, ik kwam op een pad met gele pijlen, met een gele schelp, het teken van de route van de Camino, dat was mij gisteren in de plaatselijke bar verteld.

Vanaf hier was het dan ook vrolijk voorwaarts en kon er eigenlijk niets meer misgaan.

Nu zit ik hier in een lokaal barretje, helemaal te genieten van een wijntje en een snack, deze column te schrijven.

Dag 1 zit erop, het is leuk om daadwerkelijk te doen wat je van plan bent, gewoon de (stoute) bergschoenen aan te trekken en te gaan!

 Stop Thinking Just DO IT