Al Doende Leert Men

Mijn tante Greetje is op jonge leeftijd naar Frankrijk vertrokken.

In eerste instantie was dat voor de liefde.

Daarna is ze denk ik verliefd geworden op het land, die liefde ging namelijk over, ze vond een leuke nieuwe liefde, ze is er vervolgens nooit meer weggegaan.

De leukste tante

Mijn tante is echt een superleuke tante! Toen ik, denk ik een jaar of 14 was mocht ik, met m’n vriendinnetje Joyce, naar haar toe om te werken.

Dat hebben we een heel aantal jaren gedaan. Iedere zomer, reisden we voor weken af naar “La Douce France”.

We zijn begonnen in Deauville, daar werkten we als kamermeisje, deden de afwas en allerlei andere klusjes.

Daarnaast was er volop tijd voor leuke dingen.

Dagjes Parijs, naar de paardenrennen, naar het strand, winkelen, we genoten volop van onze vrijheid en het “alleen” in Frankrijk zijn.

Later zaten mijn tante en haar man in Lille en in Montpellier was het helemaal feest.

Daar werkten we als “badjuffen” in het zwembad, dat bij de accommodatie hoorde.

In Deauville werkten Joyce en ik allebei met Franse kamermeisjes.

Ik had op de middelbare school een hele goede docent Frans en door het vele spreken met m’n Franse collega ging m’n Frans met sprongen vooruit.

Ik vind het altijd leuk om met mensen te praten, in Nederland en in het buitenland.

Als ik een tijd geen Frans spreek zakt het wat weg, maar het komt verassend snel ook weer terug.

Onze dochter heeft toen ze 16 was 5 maanden in Valencia gezeten.

We hebben haar regelmatig opgezocht, iedere keer was ik verbaasd en supertrots als ik haar in het Spaans hoorde praten.

Zelf heb ik geen Spaans gehad op de middelbare school, het werd er niet gegeven. Dat vind ik eigenlijk best jammer.

Ik heb wel eens gedacht zal ik een keer een cursus Spaans gaan doen maar het bleef eigenlijk bij het bedenken, ik kwam niet in actie.

Totdat ik weer een keer met mijn lieve Buuf mee op reis was en er, tijdens een tour met de bemanning, een stewardess mee was die echt vloeiend Spaans sprak.

Ze kreeg aan de lopende band complimenten en toen begon het toch weer te borrelen bij me.

Een taal spreken

Het is vandaag 476 dagen geleden dat ik gestart ben met Duolingo.

Ik dacht dit kan ik makkelijk thuis doen en het kost me maar een paar minuten per dag.

Het begon met simpele woordjes, ondertussen zit ik op het niveau van hele zinnen.

Toch leer je een taal pas echt door het te spreken.

Dat heb ik ook in de praktijk gezien en gehoord met onze jongste, hij heeft voor het 2e jaar op rij 4 maanden in Oostenrijk gezeten voor zijn sportopleiding.

Hij werkte daar als skileraar en toen we in de skiwinkel waren om nieuwe skischoenen voor hem te kopen hoorde ik hem in vloeiend Duits tegen de verkoper praten.

Afgelopen jaar waren we een paar dagen met het gezin op Ibiza, alle kinderen waren mee, iets wat steeds lastiger is maar daarom des te leuker als het wel lukt om iedereen even bij elkaar te hebben.

De jongens gingen eerder terug en er kwamen 3 vriendinnen van onze dochter ook nog een paar dagen.

Gek mens

Als bedankje wilden ze ons meenemen naar “Sevilla”, een Spaanse tapasbar in Utrecht.

Er werkte een hele leuke, spontane serveerster en toen we naar buiten liepen om onze fietsen te pakken stond zij buiten de tafels op het terras leeg te halen.

Ineens dacht ik, hoe leuk zou het zijn als zij een uurtje per week Spaans met mij wil praten.

Ik sprak haar aan en legde haar uit dat ik al heel wat dagen Duolingo deed, maar nu ook Spaans wilde praten.

De rest riep me want die stonden al bij de fietsen.

Ik dacht ik geef haar mijn kaartje dat is de snelste manier om m’n nummer te geven.

Pas later bedacht ik, oh dat is best wel raar!

Ik heb natuurlijk het kaartje van mijn coachpraktijk gegeven, wat zal ze nu denken?

Wat een raar mens? Denkt ze dat ik een coach nodig heb?

We hebben er later samen om gelachen.

Gelukkig dacht ze dat niet, want ik kreeg na 2 dagen een appje van haar dat ze het heel leuk vond om met mij Spaans te gaan praten.

Ik geniet iedere week van mijn Spaanse les met Martina, de tijd vliegt voorbij en ik glim van trots als het personeel van Villa Orloff, want daar zitten we iedere week, vraagt hoe het komt dat ik zo goed Spaans spreek.

Dus mensen, als je nog iets wil leren, je bent er nooit te oud voor, trek de stoute schoenen aan en ga het doen.

En bedenk, al doende en sprekende leert men.